Ik knipper met mijn ogen en herken versuft het licht van mijn wake-up light. ‘Nu alweer?’, denk ik bij mezelf. Ik hang mijn arm buiten het bed en tast naar mijn telefoon. Een automatisme. ‘Verslaafde’, schiet er door me heen. Nog voor ik mijn telefoon goed en wel gepakt heb, hoor ik een geluid. Ik moet me concentreren om het goed te kunnen horen, maar natuurlijk valt het precies op dat moment stil. Ik open net Facebook wanneer ik opnieuw dat geluid hoor. Dan herken ik het gelijk: Charlie. Het klinkt zeurderig en is precies hard genoeg om een irritant achtergrondgeluid te vormen. Ik doe een laatste poging tot blijven liggen totdat ik de schrapende geluiden van kattennagels tegen mijn deur hoor. Charlie vindt het tijd voor ontbijt.
